Als oud-Heerlenaar herinner ik me nog de “Friture” van Baeten die onderaan de voetgangersbrug aan de kant van de Spoorsingel begin jaren ’50 pommes frites ging verkopen. Daar, waar de Willemstraat nu uitkomt bij de spoorlijn, was vroeger een overweg. Rechtdoor heette het ook Willemstraat en kwam uit op het Wilhelminaplein. Na de toenmalige overweg rechtsaf, was de Stationsstraat. Westelijk van die overweg was een voetgangersbrug. Die brug was bereikbaar middels trappen in twee etages.
Aan beide zijden was een soort goot waar fietswielen in pasten zodat fietsers met hun vervoermiddel aan de andere kant van het spoor konden komen. Dit omdat die overweg heel vaak dicht was vanwege kolentreinen naar en van de ON-2, de Wilhelmina en ook de twee mijnen in Eygelshoven.
Op 16 mei 1949 is vlak voor die overweg een volgeladen kolentrein ontspoord nadat deze “op hol” was geslagen. Alle voetgangers moesten toen dagenlang via die brug om aan de andere kant van het spoor te komen. Ik ook, omdat “mijn” school de Nutsschool aan de Oliemolenstraat was. De Friture van Baeten stond vrijwel aan de voet van de spoorbrug, aan de noordelijke zijde ervan (dus niet aan de centrumzijde). Toen er begin ’50 een voetgangerstunnel werd gebouwd, is de spoorbrug afgebroken.
Lopend vanaf de Nutsschool aan de Oliemolenstraat naar mijn ouderlijk huis in Meezenbroek behoorde deze plek (“Friture” van Baeten red.) tot mijn favorieten. “Bukshag” gebruikte ik toen nog niet, maar wel “bukfrites”. Want er vielen altijd wel wat van die goudgele staafjes uit de puntzakjes op de grond. Die lekkernij werd toen niet, zoals tegenwoordig, in een plastic bakje met vorkje aangereikt….welnee…in een papieren puntzak. De gratis bukfrites smaakte maar wàt lekker en ik ben er nimmer ziek van geworden!
Wij, toenmalige belhamels van jongens, gebruikten die spoorbrug ook wel eens voor leuke spelletjes. Zo gingen we vaak in de rook- en stoomwolken staan van stoomlocomotieven die met een trein richting Schaesberg of Terwinselen vertrokken. En ook probeerden we in de schoorsteenpijp van stoomlocs te spugen. Maar wat helemaal spannend (en eigenlijk heel vies) was……was dat wij, jongens, bovenaan in de rijwielgoot een plas deden en daarna keken hoe ver omlaag onze “waterval” zou komen.
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Ook ik denk nog vaak terug aan die spoorbrug.Als klein jongetje liep ik aan de hand van mijn vader uit de richting schandelen naar het centrum.Ik hoopte dan op een stoomlocomotief die op het moment dat ik op de brug was eronderdoor zou rijden.Was hij er nog niet dan ging ik extra treuzelen of bleef wachten op de brug om die warme stoom langs je blote beentjes te voelen.We droegen immers altijd korte broeken in die tijd .Ik had overigens een leren tirolerbroek waar ik in woonde.Hij stond rechtop naast mijn bed en zo sprong ik er ,s morgens weer in.Ja,ja dat waren pas tijden!
Tja, die voetgangersbrug…schitterend als je dit weer ziet na zo veel jaren. In die tijd dat je er gebruik van moest maken was dat echter helemaal niet zo schitterend! Wat had ik en met mij nog vele anderen er een hekel aan om over die brug te moeten als de slagbomen weer eens dicht waren.
Maar ja, dat zijn we nu natuurlijk al lang vergeten. Wat me nog wel bij staat is het bord dat aan de bovenleiding was bevestigd.
Pas op hoogspanning! Levensgevaar. En natuurlijk het seinhuisje. Die man had echt een dagtaak!
Die houte frieteboet van baeten vergeet ik noot meer.een super tuutfriet voor een betaalbare prijs!
De spoorbrug was voor mijn tijd(1963) maar de verhalen ken ik wel!!
Mooi verhaal over een mooie stad ….mijn stad!!
Mijn Oma woonde in schandelen de geur van de friet werd afgewisseld met de stront lucht uit de kuttelbeek.
Oma en ook mijn moeder liepen nooit over die brug wachten bij de spoorbomen geen haast men had alle tijd.
De brug over het spoor herinner ik me nog heel goed, ik woonde er nl tegenover, in de stationsstraat.
Om aan de andere,rustigere kant te kunnen rolschaatsen liep ik over de trappen en de brug met de rolschaatsen al aan. Ook de ontsporing van de trein kan ik me nog herinneren, echter niet als ooggetuige, want als 7-jarige heb ik door de klap heen geslapen
Dag Marianne,
Heb jij een broer (gehad?) die Sjaak heet(te)? Die zat bij mij op school in de Ruys de Beerenbroekstraat (een verhaal apart). Op de terugweg naar huis werd hij door Karel … door de ruit gedrukt van de Italaiaanse groentehandelaar aan ’t begin van de Nobelstraat. Grote konsteratie! Wij wegwezen. Arme Sjaak.
Han
Hallo Han,
Inderdaad heb ik een broer gehad die Sjaak heette. Hij is helaas in 1999
overleden aan een longaandoening (hij was nogal een stevige roker).
Weet je nog in welk jaar die episode met de ruit speelt en welke school mijn broer toen bezocht ?
Groeten, Marianne.
Hallo Marianne,
Ik moet je de groeten doen van mijn moeder Tinie Hinskens.
Wellicht dat je haar nog kent.
Gr.
Frank Geraerts
Hallo Frank,
Ik kan me je moeder zeker nog herinneren. Hoe gaat het met haar en hoe oud is zij nu?
Doe haar de hartelijke groeten terug !
Met vriendelijke groeten,
Marianne.
Dag Marianne,
Bedankt voor je attente reaktie d.d. 2 juni 2013.
Sjakie zat bij mij op de Nutsschool, die toen ingekwartierd was bij de christelijke school aan de Ruys de Beerenbroeckstraat. Dat moet dus in 1945 geweest zijn. Laatst schoot mij de naam van de winkelier weer te binnen; was het niet Sala?
Ik zou best iets meer willen weten over Sjaak, maar betwijfel of dit het geschikte medium is. Hoe nu?
Groeten, Han
Op weg naar school in Heerlen gedurende de oorlog liepen we als kinderen van dicht bij de ON 4 op de Heksenberg via Palemig-Mezenbroek-Schandelen over de overweg aan de Willemstraat en moesten vaak over brug.Het was een avontuurlijke route, we noemden het “binnendoor”.Vaak wachtten we op de brug voor de stoomlocomotief die ons dan in een zwarte rook deed verdwijnen. Er stond een groot oud huis aan de noord-oost kant van de overweg met een nauwe steeg verbinding naar de Willemstraat.Het was er al voordat de spoorlijn was aangelegd waarschijnlijk en werd kort na de oorlog gesloopt voor een betere straatverbinding naar Schandelen.Ik woon sinds 1958 op de Prairies in Canada en ben vaak terug geweest in Heerlen om oude herinneringen op te halen. Jammer dat zo veel mooie oude gebouwen zijn verdwenen.Er moest veel meer van de oude mijnen zijn bewaard.