Mijn vader kocht zijn eerste scooter (tweedehands) toen ik 13 was. Het was een Lambretta 150 cc, aangedreven door een Cardan. Hij leerde mij ermee te rijden (dat mocht natuurlijk nog niet).
Na een jaar of twee kocht hij een nieuwe, weer een Lambretta type 150 li. Ik was bijna 16 dus ik mocht officieel nog niet rijden. Toch ging ik er samen met mijn schoolkameraad André vaak mee toeren.
Soms nam ik de scooter zonder dat mijn vader dat wist. Als hij dan zelf met mijn moeder erop uit wilde, was ik er met zijn scooter vandoor. Tot mijn achttiende tolereerde hij dat maar op mijn achttiende verjaardag zei hij dat het nu tijd werd om zelf een scooter te kopen. Ik moest wel eerst mijn rijbewijs gaan halen. Bij garage Kolenburg aan de Geerstraat in Heerlen, waar mijn vader zijn Lambretta had gekocht, werden ook rijlessen gegeven. Ik zat toen in dienst dus ik kon alleen ’s zaterdags lessen.
De eerste zaterdag die ik vrij was kon ik mijn eerste praktijkles nemen. Ik reed op de scooter van mijn vader naar Kolenburg en meldde me bij mijn instructeur die mij vervolgens wilde uitleggen hoe alles werkte. Nadat ik had uitgelegd dat ik alles al wist en al enige jaren rijervaring had gingen we op weg (hij had me overigens al gezien toen ik kwam aanrijden.) We reden op een Lambretta met dubbele bediening.
Na een uur rijden gingen we terug naar Kolenburg. Mijn instructeur was redelijk tevreden over mijn rijstijl en maakte meteen een afspraak voor de volgende zaterdag. Toen ik die zaterdag bij Kolenburg kwam was het aan het sneeuwen en het was ijskoud. De instructeur zei dat hij het te koud vond om te rijden (watje hé?) en dat hij alles al had geregeld voor het rijexamen. “Ik kan je toch niks meer leren” zei hij, “1 les is voor jou genoeg”.
Na een paar weken moest ik op examen. Mijn examinator was dhr. Schröder uit Voerendaal die erom bekend stond dat hij van pittig rijden hield. Met mijn vader achterop reed ik naar het café op de hoek tegenover de schouwburg in Heerlen waar ik de Lambretta op de binnenplaats parkeerde. Binnen moest ik wachten op dhr. SchrÖder. Na een half uur wachten kwam hij eindelijk.Hij bood zijn excuus aan en zei dat zijn vorige examenkandidaat een aanrijding had veroorzaakt waardoor hij zo laat was.
Ik kreeg opdracht om via het gemeentehuis en de Akerstraat naar het Bernardinuscollege te rijden. Daar moest ik linksaf en na 30 meter rechts van de weg stoppen. Hij reed met zijn auto achter mij aan en ik moest zorgen dat hij me in het oog kon houden. Ik stopte op de aangegeven plaats. Toen hij achter mij stopte en uitstapte zei hij dat ik terug kon rijden naar het café. Ik dacht dat ik gezakt was omdat ik pas een paar minuten had gereden. Ik zei bij mezelf: ” dan zal ik je wel eens laten zien dat ik echt wel kan rijden”. Ik reed over de groene boord met 75 per uur (daar mocht je toen 70), linksaf naar de Stationsstraat en op naar het café.
Ik vulde daar het theorie-examen in en wachtte gespannen op de uitslag. Na enige tijd kwam Scrhöder met wat papieren en zei dat ik was geslaagd. Hij had genoeg gezien om mij te laten slagen! Wat was ik blij! Enige weken later kocht ik mijn eigen scooter, een tweedehands Vespa. (zie foto). Wat was mijn vader blij!
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Ja, Kolenburg aan de Geerstraat. Daar verkochten ze ook de fraaie donkerrode Jawa motorfietsen en ik dacht ook CZ-motoren. Een Lambretta-scooter vond ik mooier dan een Vespa. Die werd door ons wel eens “een plee op wielen” genoemd. Mij is verteld dat je op een Vespa scheef moest zitten omdat de motor aan één zijde van het achterwiel gemonteerd was.
klopt helemaal bert! De vespa trok je scheef, kwam inderdaad omdat de motor rechts zat. De scooter had twee “billen”. Een rechts waar de motor zat en een links. Hier zat een klepje waardoor je wat bagageruimte extra had. Er zat ook een kleine accu in zodat je ’s avonds je scooter verlicht kon parkeren. De lambretta was inderdaad de betere scoooter; zwaarder qua gewicht, stabieler en de duopassagier had meer scooter “tussen de benen”.
En zo’n windscherm was natuurlijk wel prettig bij regen en als je door een zwerm vliegen of muggen reed, maar het was wel een windvanger van jewelste en droeg ook niet bepaald bij aan een gunstig brandstofverbruik. Ik had zo’n ding op mijn brommer.
Verbaasd en enthusiast Uw artikel gelezen. Zeer opgetogen was ik, toen
ik mijn ouderlijk huis zag, waar ik geboren en getogen ben.
Een grote pluim en dank voor de plaatsing. Bert Kolenburg
Mooi om te lezen. Mijn opa heeft bij Kolenburg gewerkt in 1950. Hij heeft daar ook een opleiding gevolgd voor Solex monteur.