Na de intocht van de Sint in Heerlen (1)

De aankomst van Sint in Heerlen was voor vele kinderen een dag om reikhalzend naar uit te kijken, want in vele gezinnen mochten vanaf die dag de schoentjes gezet worden.
Dus stonden dan bij ons 3 kinderschoentjes op een rijtje voor de kolenhaard. ’s Avonds vulden we die met wat hooi of een wortel, dat hoorde zo want dat was dan iets lekkers voor die mooie, trouwe schimmel van Sint. Voor wat, hoort wat nietwaar?

’s Morgens zo snel mogelijk naar beneden en jawel hoor, meestal voer weg en wij iets lekkers te snoepen die dag. Maar eenmaal op de lagere school hoorde ik wel eens van jongens dat die er ook wel eens echte echte cadeautjes in hadden, een heus blikken autootje of zo. Ik kon en wilde gewoon niet geloven dat de Goedheiligman zou discrimineren, want zoiets hadden wij nooit ! Dus ik schreef het maar toe aan verzinsels van die opscheppers in mijn ogen.
Maar toch….als ik zo mijn schoentje bekeek… Daar kon echt niet veel in en op een avond heb ik het eens omgeruild met zo’n grote slof van papa om het Sint wat makkelijker te maken. Nou moe, wat denk je wat? Ikke helemaal niets, behalve dan een illusie armer, en vader blij met een extra zondagse sigaar in die grote slof van hem.

Eindelijk was het dan zover, 5 December
En dat was een groot familiefeest bij Oma en Opa Clever (een van de kolenboeren uit Meezenbroek). Daar kwamen de 4 broers en 2 zussen van mijn moeder, natuurlijk vergezeld van echtgeno(o)t(e) compleet met kroost bij een. Kun je je wel de herrie voorstellen van zovelen in een vrij kleine kamer. Oma en opa hadden 24 kleinkinderen. In mijn kinderjaren destijds zo over mijn duim gepeild al een stuk of 18 paar glimmende kinderogen, allemaal “Vol van verwachting klopt ons hart”. De rest van de 24 kon er toen nog niet zijn, waren er nog niet, nog geen “kiel voor gelegd” zeg maar.
In een hoek stond een van de beste en mooiste stoelen, daar mocht je beslist niet op gaan zitten, die was gereserveerd voor de Sint. Want Sint had oma immers beloofd dat hij even tijd vrij zou maken om ons hoogstpersoonlijk die avond te bezoeken. Die plaatsreservering was dus wel nodig.

Wij als kinderen konden zo, wie zo in die drukte alleen maar een staanplaats krijgen, of op de grond, de allerkleinsten hadden geluk met lekker bij papa of mama op schoot.
Wel zo’n veilig gevoel met al die spannende gebeurtenissen.
Eerst kwam de koffie, thee of fris voor de ouderen en voor ons limonadegazeuse met de keus tussen de rode of de gele variatie van dit bubbeltjeswater. Het eerste plakje zelfgebakken cake ook erbij. Mmmmmm. En de bowl van oma, wel zonder alcohol want dat werd in huis niet geschonken. Ons maakte dat natuurlijk niets uit, dat zouden we immers toch niet mogen drinken, maar verdenk er achteraf toch een paar ooms of tantes ervan dat ze die bowl liever met alcohol gehad zouden willen hebben.

Op een gegeven moment vonden opa en oma dat er maar eens gezongen moest worden. Die zetten dan een liedje in en dat werkte aanstekelijk want iedereen schreeuwde, zong, kweelde, neuriede of bromde naar eigen kunnen mee of wat ze dachten van zingen te kunnen. Ik vond vooral van verschillende tantes dat die vaak een wel erg hoge dunk over hun zangkunsten hadden. De meningen waren verdeelt, de desbetreffende tante meende mooi te zingen, terwijl de rest, waaronder ik, die mening niet deelde.

“Hoort wie klopt daar kinderen”
Dit even terzijde, want als opa en oma begonnen met “Hoort wie klopt daar kinderen” dan keek ook ieder gespannen naar de gangdeur, je wist dat HET ging komen en toch kwam het zo halverwege zo’n liedje onverwacht. Werd me dan toch opeens aan die koperen deurbeltrekker getrokken, en vraag niet hoe!
Tje zeg, je schrok je als kind dan wel even compleet een hartverzakking of zo hoor.

Schijnheilig werd dan door een oom of tante gezegd “Goh, wie mag dat dan wel wezen?” Domme vraag, als wij kinderen het al wisten, dan die toch zeker wel? Enfin, de voordeur werd opengedaan en vanuit de gang hoorden we dan zoiets in de trant van “Goedenavond Sinterklaas, wat een verrassing, komt U binnen””

Dan kwam Sint de kamer binnen, nee hij kwam niet binnen, hij schreed waardig de kamer binnen, minzaam met z’n hand wuivend naar de kinderschare die ademloos en
gespannen volgden hoe Sint met veel plichtplegingen naar de stoel geleid werd. Gevolgd door z’n “knecht, zo zwart als roet”. Ik vond het wel toepasselijk hier in het huis bij mijn opa de kolenboer. Hoewel dat zwart van Piet meer mooi donkerbruin was.

En dan kwam het best wel gevreesde moment, want die Piet goochelde ergens uit die jute zak het “GROTE BOEK” tevoorschijn en de Sint begon daar uit voor te lezen. Asjemenou zeg, wat die van mij nog onthouden en genoteerd had van mijn vrij normale, gewone kwajongensstreken uit het afgelopen jaar…… Ik was ze allang vergeten hoor. Moest dat nu zo nodig ten overstaan van alle aanwezigen opgerakeld worden? Zo En plein public te kijken gezet ! Gelukkig was ik daarin niet de enige. Soms had hij zelfs wel een lichtpuntje bij mij ontdekt. Dat las Sint dan ook wel voor hoor.

Dan was er nog een categorie van die schijnheilige neefjes en nichtjes die zoooo braaf waren, een voorbeeld voor de andere categorie. Nou ja mocht wat, zo braaf waren ze ook niet hoor. Die knecht had de irritante gewoonte om bij berispingen nogal opvallend druk met die jute zak en roe in de weer te zijn, kon je als kind redelijk nerveus van worden.
Je wist het maar nooit en je hoorde me daar toch wel eens indianenverhalen over dat in de zak en meegenomen worden… pff dat wilde je natuurlijk nu ook weer niet.

Eindelijk was het dan toch zover, Sint vertelde dat hij het nog druk had met nog meer kinderen te verblijden met zijn komst, dan werd met veel beleefdheden en bedankjes afscheid genomen van de Goedheiligman en zijn knecht. En tijdens ons zingen van het toepasselijke “Dag Sinterklaasje da-ag da-ag” verdwenen ze eindelijk.

Cadeautjes uitpakken
En begonnen ooms en tantes de cadeautjes en cadeaus uit de voorkamer te halen. En wees nu eerlijk, daar ging het tenslotte toch om? Stapels, van grote en kleinere pakjes, van nuttig tot echt speelgoed waar je als kind je blij mee kon voelen. Schriften, prentenboeken, kleurpotloden, kleurplaten, poppenhuizen, hijskranen, kleding op maat voor de lievelings pop enz. enz. van alles wat dus.

De nieuwe sokken of bloes of zulks wat we niet echt wat je noemt een cadeau vonden, nam je dan maar voor lief erbij. Oma stond met argusogen rond te kijken, schaar in de aanslag, want grote stukken Sinterklaaspapier mocht je in je jeugdig enthousiasme niet kapot scheuren hoor. Het werd door haar voorzichtig los geknipt waar nodig en weer netjes opgevouwen bewaard tot de volgende Sinterklaas.

Na afloop ging je dan doodmoe, voldaan en tevreden met je ouders naar huis, om dan in je bedje liggend nog eens nagenieten nog eens alles overdenkend over die spannende en mooie dag. In de wetenschap dat er thuis ook nog een paar cadeautjes zouden komen viel je dan uiteindelijk in slaap.

Denk nu niet wat een rijkdom daar, eerder het tegendeel. Maar oma’s Sinterklaasorganisatie was even simpel als doeltreffend. Mijn neef Karel en ik, kwamen op een leeftijd dat we zelf in haar “organisatie” werden opgenomen en werden ingewijd in het geheim van een prachtig familiefeest voor vooral jong en ook de ouderen.

Een verhaal op zich, dus wordt (donderdag) vervolgd..