Mijn herinneringen aan Bekkerveld

Dit prachtig groene veld, omzoomd door kastanjebomen van over de honderd jaar. In dubbele rij, in carré gelegen aan de Bekkerweg die samen met de Akerstraat een lange wig vormt. Een wigvorm, gelijk een vogelbek en aldus “gen Bek” genoemd: dit veld is in mijn lagere schooltijd steeds een vast baken geweest.

Als ik van thuis naar school toog, naar de repetitie van het kerkkoor, of plichtmatig naar de mis ging, naar het lof, of biechten, maar ook als ik naar vriendjes of weer terug beende naar de Caumerbeeklaan, stééds lag het Bekkerveld op mijn route. Er liep diagonaal een breed klinkerpad over het veld; ongeveer vanaf de achterzijde van de Annakerk-sacristie richting het noorden tot bijna waar mijn klasgenoot met de adellijke naam Eelco van Nispen tot Pannerden woonde. Dat pad ligt er trouwens vandaag de dag nog precies zo als toen. Mooi!

Dit klinkerpad heb ik maar zelden betreden, daarover liepen de oude en gebrekkige mensjes en voorzichtige meisjes plus de knaapjes die van hun ouders altijd hun kleren netjes moesten houden. Ook schreden er kantoorvaders en beambte overheen die vanuit de nieuwbouw van het Heeserveld naar kantoren van het Algemeen Mijnwerkers Fonds of naar het Hoofdbureau der Staatsmijnen in de stad op weg waren. Er fietsten huismoeders met preien en volle papieren zakken van Schunck en met het “snoepje van de week” van De Gruyter in hun boodschappentas.

De miniprocessie
Ook zag je wel de kapelaans HHH. (Houben, Habets, Hennissen), of onze merkwaardig, hobbelend, als een gans lopende koster, in acolietengewaad samen met twee misdienaars zich over dat pad haasten. Ze hadden dan net de sacristie verlaten en één van de knapen, in hun lange zwarte jurken met daarover een groot wit hemd in brede kanten mouwen, droeg een crucifix op een stok plechtig voor zich uit. De ander liet steeds een belletje klinken, alsof ze, net als de brandweer met sirene, onbelemmerde doorgang wensten. (in klas vijf en zes kregen misdienaars geregeld vrij van les om in dodenmissen vele “ et cum spiritu tuúms” te laten klinken en na de mis de lijkkist voorafgaand, de crucifix in twee knuisten geklemd naar de algemene begraafplaats aan de Akerstraat te sjouwen). Oudere mensen die zij passeerden maakten dan gehaast, doch vroom, een kruisteken en sommigen heren knielden snel de rechter knie tot op de grond en namen plechtig de hoed van het hoofd, totdat deze miniprocessie twintig meter verder was geraakt.

Heel vrome vrouwen zag ik met beide knieën naar de grond zijgen, hun hoofd, nadat een snel kruisteken was gemaakt, diep omlaag buigen en de ogen sluiten, alsof zich alle hemelse legerscharen en de drie-eenheid elk persoonlijk op het Bekkerveldpad aan hen openbaarden. In werkelijkheid was hier sprake van de parochiële bezorg- en sneldienst, die dagelijks de kerkelijke hostie bij zieken en ongelukkigen aan huis bracht. Dat werd alleen gedaan bij hen die zelfs strompelend niet de kerk konden bereiken voor een mis met gratis hostie.

De natuur in
Wij jongens liepen altijd dwars door het gras van het Bekkerveld, of nog liever, schoppend tegen alles wat tussen het groen lag en onderzoekend wat er zich zoal aandiende onder bomen, tussen de polletjes, takken, paddenstoelen. In het najaar en winter lag het veld bezaaid met ontelbare kastanjes in stekelige bolsters, of naakt glimmend tussen het gras. De mooiste kastanjes verdwenen in je broekzak en de forste stekelschil werd verkozen om geslepen en gepolijst langs muren of over stoeptegels te worden, totdat de groene schil bruin verkleurde en steeds meer harige rafels ging vertonen, net zo lang tot je een zachtbruin harig holbolletje overhield. Daar kon je lekker aan voelen, maar ook werkte het goed als inktlap. Meester Raemakers, die biologie het belangrijkste schoolvak vond, kon zulke pennenreinigers verkregen uit de natuur wel waarderen, maar bij hoofdmeester Pietje Crijns kon je dat beter in je zak houden of nog beter in de zak van je jas aan de gangkapstok achterlaten.

Vanuit de top de Lange Jan zien
Een heel avontuurlijke plek van het Bekkerveld was het bosje aan de zuidkant. Daar stonden een viertal oeroude dennen met eromheen dicht struikgewas. Meer niet. Als je dat bosje binnenliep, werd het plots aanzienlijk donkerder en koeler dan op het zonbeschenen veld. De onderste takken van de dennen waren half afgebroken of helemaal kaal getrapt door de schoenen van tientallen jongens die haast dwangmatig deze bomen beklommen om te kijken of je boven vanuit de top de Lange Jan kon zien. Ik klom om te ervaren bij welke hoogte ik de eerste bange buikkriebels kreeg. Week na week moest het vorige klimrecord gebroken worden. Totdat ik ook de Lange Jan kon zien.

We beschouwden dit bosje als exclusief terrein voor jongens; meisjes hadden hier niks te zoeken. Het is herhaaldelijk gebeurd dat Adje of Henk of Johan mij overstuur kwamen halen om te aanschouwen welk onheil er over ons bosje gekomen was. Met een mengsel van verontwaardiging, maar ook ontzag over de afmeting ervan, ontwaarde ik dan naast een afgescheurd paginastuk van het Limburgs Dagblad met bruine veeg, een drol van kolossale lengte en omvang, waarop groen-metalig blinkende vliegen landden en opstegen. Dat vond ik, ondanks dat ik zelf wel eens bij hoge nood de linkerpijp van de korte broek omhoog sjorrend de boom van mijn levenswater voorzag, ongehoord. Vooral omdat zo´n keutel dagenlang bleef stinken. Maar het meest ergerlijke vond ik: welke”verekkeling” durfde ons bosje te ontheiligen met een zo laag bij de grondse smerigheid!

Muzikale spijlen
Op weg naar school, voordat ik het Bekkerveld overstak, liep ik meestal langs de groen geverfde spijlen van de muur van de meisjeskweekschool Maria Immaculata. Ik liet dan, zonder mijn pas te vertragen, een hand langs die stangen glijden, zodat een regelmatige roffel van klanken mijn tred begeleidde. Ik kon in gedachte met de spijlen met verschillende toonhoogten de koebelsolo van Tobi Rix “Malle Vent”na-orkestreren. Dat ging nog beter met een stok, waarvan er genoeg op het Bekkerveld te vinden waren. Met die knuppel kon ik zelfs de toonladders en intervallen die meester Döll ons via de grote bruine omslagbladen met daarop cijfers in allerlei rechthoekige figuren van de Ward Zangmethode had aangeleerd, naspelen als ware het een xylofoon. Dat liet ik toch maar achterwege, nadat een Franciscanesser-van-Heythuisen-non van de Kweekschool, toen ik het voor de zoveelste keer weer deed, vanuit het raam toesnauwde, die herrie te stoppen.

Voetballen op Bekkerveld
Onze school maakte in klas 4,5 en 6 regelmatig gebruik van het Bekkerveld als tegen het eind van het schooljaar, onder leiding van meester Piet Masthof, de sportdag werd gehouden. Ik herinner me ook zulk een sportmanifestatie (of was het Koninginnedag?) waarbij Adje Johan en ik uitgedost als N.T.S. televisie-reportageteam met een nagemaakte rijdende camera reportages en verslaggeving verzorgden voor het Tarcisiusnieuws. Ook werden voetbalelftallen geformeerd per klas en een onderlinge competitie gespeeld op het Bekkerveld.
Onze klas had een sterk elftal met als sterren Rommert Delsing, de spelverdeler, Sjef Ramaekers als stopperspil aan de buitenkanten de snelle dribbelaar Winnie Haanen die met zijn kromme beentjes iedereen het nakijken gaf en ook was er de handige Toonje Teeken. We wonnen zelfs de beker! Sommigen van die mannekes zaten al een tijd bij de voetbalclub Bekkerveld en aan hun spel en ervaring kon ik, ondanks dat ik mee mocht spelen in dit elftal, niet tippen. Maar dat kwam natuurlijk ook omdat de voetbalschoenen van mijn vader maat 44 hadden.