Hollandse “Allochtonen” (2)

Zoals ik vorige keer schreef waren wij al gauw ‘ingeburgerd’.  Snel werden wij verliefd op het Limburgse land en het Bourgondische leven. Willy misschien nog wel het meest. Mijn zoon André ging naar het Grotius College en naar de muziekschool. Hij kreeg vrienden, waarmee hij ging musiceren en al snel werd er een bandje gevormd waarmee zij in diverse gelegenheden in Heerlen en in België optraden.

Verder ging hij naar de HTS, een baan bij (je raadt het nooit) het ABP en getrouwd met een Limburgse vrouw.

Mijn echtgenote, die laatstelijk in Den Haag via een uitzendbureau, als secretaresse, werkte werd door de heer Schunck sr. in 1970 aangenomen op de Personeelsafdeling van zijn bekende warenhuis. Mijn vrouw die taalgevoelig was experimenteerde al gauw om met haar collega´s in de Limburgse ´taal´ te communiceren. Er werd veel gelachen en ´gepieft´. Er was een prettige sfeer. Ook als zij bij ons thuis op visite waren. De poëzie van mijn vrouw werd in Limburg met ´open armen´ ontvangen. Al snel werden gedichten geplaatst in het destijds bekende tijdschrift ´Limburg Vandaag´. We leerden de journaliste en dichteres Mya Maas kennen die haar verwees naar Géne Eggen, die een kunstmap met gedichten en daarbij corresponderende linosneden uitgaf.

Zef Clement
Ook leerde wij in Heerlen de bekende schilder (oud mijnwerker) Zef Clement kennen, die in het kerkje aan de Bekkerweg 64 woonde en zijn atelier had. Hij vroeg of mijn vrouw bij de opening, die door de burgemeester Gijzels zou plaatsvinden gedichten wilde voordragen. De kerk was vol met bezoekers. De zoon van Zef maakte een fotoreportage, maar… hij was vergeten, dat je toen nog een filmrolletje in het toestel moest doen en zodoende is ´een zeer belangrijke gebeurtenis´ voor de geschiedenis van Heerlen verloren gegaan! Zef ging in 1981 naar Istanbul en is daar in 1983 overleden.

´Signalen van mensen wil ik u geven´
Vervolgens nam de Kunstredactie van het Limburgs Dagblad (Paul Haimon en Theo Pasing) contact met mijn vrouw op en zij gaven de eerste dichtbundel: ´Signalen van mensen wil ik u geven´ uit. Deze bundel werd in de Schouwburg gepresenteerd door Theo Pasing, Kunstredacteur van het Limburgs Dagblad (1977). Via mijn overbuurman leerde wij Els Eymael kennen, die bereid was de gedichten op excellente wijze voor te dragen.

Op Google: ´Poëzie Willy Balyon¨ kunt u zien hoe het verder met de poëzie is gegaan. Na de presentatie van de eerste bundel bleek er veel belangstelling van publiek en leden van de Vereniging van Limburgse Schrijvers te zijn en hebben mijn vrouw en o.g. en de directeur Bruins van de  Schouwburg diverse matinees met de titel ´Limburgs Cultureel Samenspel´ op zondagen georganiseerd, die goed werden bezocht. De voorstellingen werden gepresenteerd door Cor Bertrand. Ook werden gelijktijdig schilderijen van de Limburgse schilders Paul Haimon, Géne Eggen en Jos Muris geëxposeerd. Pianiste was Jet Janssen.

Ingeburgerd
Inmiddels ´ingeburgerd´ (zonder cursus!) ben ik dus Heerlenaar!
Mijn vrouw was weer toe aan een uitgave van een dichtbundel. Paul Haimon gaf het advies om contact op te nemen met de Heer Winants van de alom bekende boekhandel in Heerlen. De heer Winants was daartoe bereid. De bundel werd in de winkel gepresenteerd en ingeleid door de neerlandicus  Jac. Kersten, leraar Nederlands aan het Bernardinus college  en die als literatuurcriticus hier grote bekendheid genoot.

Zo vliegt de tijd om van 1970 af in Heerlen tot heden en dus inmiddels 42 jaar Heerlenaar. Veel van de door mij genoemde vrienden/kennissen zijn inmiddels overleden.  Ik denk dat er bij het Pensioenfonds geen oorspronkelijke Hagenaars meer werken. Ik ging in 1986 met de VUT, zoals dat toen heette en haalde zelfs het Limburgs Dagblad.