De beste wielrenners ter Wereld

Ik was altijd al een grote fan van het wielrennen. Die liefde werd geboren toen ik als klein jongetje met pa naar de duivelsrit op de Molenberg ging kijken.

Mijn helden in die tijd waren Wout Wagtmans, Gerrit Voorting en Wim van Est. Als ik na afloop van de koers de fiets van één van de renners even mocht vasthouden was ik zo trots als een aap. Ik verbaasde me er altijd over dat die mannen met hun kont op zo’n smal zadeltje konden zitten. En dan dat gewicht: de complete fiets woog niets vergeleken bij mijn stalen ros van pisbakkenstaal!

Een ander hoogtepunt waren de wereldkampioenschappen wielrennen op de baan. Mijn oudere broer Otto en ik keken samen naar de televisie. Iedereen lag al in bed als wij ons opmaakten voor gezellig en paar uurtjes wielrennen kijken. Wat genoten wij van de verrichtingen van Peter Post en Patrick Sercu en alle anderen!

Natuurlijk hadden ook de WK-’s op de weg een grote aantrekkingskracht op mij, maar die waren altijd zo ver weg. Op Tv kon ik dat wel volgen, maar wat zou het fantastisch zijn om de beste wielrenners ter wereld eens in het echt te zien! Die kans kreeg ik in 1967!

WK IN HEERLEN!
Na de laatste Nederlander die een WK won ( Jan Janssen, Sallanches, 1964 ), wordt het weer eens tijd voor een Nederlandse opvolger.
Die week in september 1967 zal ik niet snel vergeten. Een paar dagen voor het kampioenschap bij de profs zie ik hoe René Pijnen bij de amateurs beslag legt op de derde plaats, in dezelfde tijd als winnaar Graham Webb en achter de nummer twee, de Fransman Claude Guyot in een tijd van 4uur 58 minuten en 43 seconden.

Ik ben er getuige van hoe hoe de legendarische gebroeders Erik, Gösta, Sture en Thomas Pettersson de ploegentijdrit bij de amateurs winnen in een tijd van 2 uur, 3 minuten en 7 seconden. Lange tijd zullen zij op dit onderdeel haast onoverwinnelijk zijn!

Het absoluut sportieve hoogtepunt moet echter op zondag 3 september vallen. Dan verzamelen ’s werelds beste mannelijke wielrenners zich in Heerlen om op een prachtig parcours te strijden om de begeerde regenboogtrui. Ik heb al een paar dagen op het parcours doorgebracht en ben tot de conclusie gekomen dat je thuis voor de buis toch meer overzicht hebt op het coursverloop. Mijn vriendin Els en ik besluiten om de wedstrijd op zondagmiddag op TV te volgen.

Op vrijdagavond zijn we op bezoek bij een paar kennissen, Els en Jeu; ze hebben pas een huis gekocht in de Rennemig en zijn na een paar weken klussen in hun nieuwe woning wel toe aan een verzetje. Jeu nodigt ons uit om op zondagmiddag de wedstrijd bij de profs bij hun thuis op TV te komen volgen. Ach ja, waarom ook niet. Jeu is immers ook een fanatieke wielerliefhebber.

Die zondag is het prachtig zonnig weer. Jeu wil ons komen ophalen met zijn auto. Ik laat hem weten dat we vanwege het mooie weer liever met de fiets komen, kunnen we tenminste nog eens glaasje wijn drinken. (wat een vooruitziende blik! ). Het kleine stukje van de Molenberg naar de Rennemig hebben we snel afgelegd. We genieten onderweg van het heerlijk weer en van het vooruitzicht op een lange gezellige zondagmiddag. Dan komen we bij Els en Jeu aan. In de tuin staan de stoelen al klaar onder een groot zonnescherm. De tv staat strategisch opgesteld. We nemen plaats en de koffie met de onvermijdelijke Limburgse vla wordt gebracht.

Voorpret
Er wordt nog wat nagepraat over de afgelopen zomervakantie die we met zijn vieren in de Schwarzwald hebben doorgebracht. Dan klinkt vanuit de tuin van de buren een stem: “Ha Jeu, gezellig zo hè, alleen jammer dat jullie vandaag weer geen wereldkampioen krijgen”. Ik draai me om in de richting van de onheilsprofeet. Daar staat een klein mannetje met een Zuid-Europees uiterlijk. Jeu stelt ons aan hem voor: ” dit is Silvio, mijn Italiaanse buurman”. Bijzonder sympathiek vind ik hem niet, al is het alleen al vanwege die domme opmerking over “onze ” wereldkampioen. Toch kan ik het niet laten een gesprek met hem te beginnen en ik leg hem uit dat er vandaag maar één kandidaat is voor de wereldtitel: uiteraard Jan Janssen.

Minzaam lachend zegt Silvio: ” ik heb bewondering voor jouw optimisme maar er zal natuurlijk één Italiaanse winnaar zijn: Gianni Motta”. Hij nodigt ons uit om bij hem de wedstrijd te komen volgen onder het genot van één glaasje Cianti. Ik mompel wat over het te vroege tijdstip voor alcohol en zo. “arrogante Italiaan” denk ik dan nog. Dan is het tijd voor het live-verslag op tv.

Het is een spannende wedstrijd waarin gaandeweg een aantal favorieten naar voren komt. Motta, Janssen, Merckx en nog een paar anderen lijken de wedstrijd te beheersen.
Dan klinkt vanuit de aangrenzende achtertuin een opgewonden stem:
“Jongens, jullie zien zeker wel wie hier gaat winnen hè “. Niet op reageren zegt Jeu, dat is de achterbuurman, die is getrouwd met een Belgische”. Help, ook dat nog denk ik. Ik besluit om te doen of ik niks hoor. We kijken zo’n anderhalf uurtje gespannen naar de verrichtingen van de wereldtop. Dan komt de wedstrijd in een beslissende fase.

In de eindsprint verslaat de 22-jarige Eddie Merckx na 6 uur, 44 minuten en 42 seconden onze landgenoot Jan Janssen die uiteraard dan tweede wordt in dezelfde tijd als de winnaar.
De Spanjaard Ramon Saez wordt derde, gevold door de Italiaan Gianni Motta, ook in dezelfde tijd als Merckx.

Na afloop van de uitzending komt buurman Silvio naar buiten, een gezicht als een oorworm. Ook de achterbuurman met zijn Belgische vrouw komen even buurten. Silvio brengt een paar flessen Cianti mee, de ” Belgen ” een kratje Trappist. Silvio ontpopt zich als een oergezellige gemoedelijke Italiaan en de Belgen blijken ook dik in orde. We vieren gezamenlijk de zege van Merckx!

Het is al laat in de avond als Els en ik, weinig stuurvast, met de fiets naar huis gaan.
We zullen weer een aantal jaren moeten wachten op een Nederlandse wereldkampioen ( Hennie Kuiper, yvoir 1975. )