Onderweg naar de hypermoderne Vroom & Dreesmann

Wanneer ik in de stad moest zijn, liep ik van huis over de S-bocht naar en door het mooie Aambos. ‘s Zomers en ’s winters kon je je in het Aambos prima vermaken op en rond bijvoorbeeld de heuvelachtige Zonnewei. In de winter een waar paradijs om te sleeën, met soms helaas een iets te lange ‘ausfahrt’ tot in de vieze Caumerbeek. Sommigen, zoals de meisjes Mulder (van de White Cars), waagden zich af en toe zelfs op de lange latten. In de zomer een prachtige plek om te picknicken, al zal dat toen anders hebben geheten.

Wanneer ik in de stad moest zijn, liep ik van huis over de S-bocht naar en door het mooie Aambos.
Bij de karakteristieke, oude Oliemolen onderaan de ‘Steile berg’ (13%) stak ik de Groene Boord over, richting begraafplaats. Net als bij de tv kwam ik ook hier vaak ogen te kort, al kende ik vanwege mijn jeugdige leeftijd natuurlijk nog niet zo veel overleden mensen. Ik kon toen totaal niet bevroeden, dat mijn vader er midden 1964 na een hartaanval ook zou worden begraven.

Aan de kant van het toenmalige St. Josephziekenhuis stond een aantal verpleegbarakken voor mensen met een besmettelijke ziekte, zoals tbc. Ziekenbezoek had vanaf een pad langs het kerkhof contact met de patiënten, wat ik als iets surrealistisch en tegelijk spannends ervoer. Om de spanning nog wat op te voeren, liep ik rechts bij de kerkhofuitgang aan de Akerstraat eerst langs het Hoofdbureau van politie, met duidelijk zichtbaar getraliede cellen voor opgesloten ‘boeven’. Mijn verbeelding sloeg hierbij meer dan eens op hol.

Dit geldt daarna ook voor het klooster van (ik dacht) de Kleine Zusters van St. Joseph in de Gasthuisstraat, mijn volgende halte. Ik ging er soms ‘voor de joeks’ een bidprentje of medailletje halen. Er woonden zusters die met niemand mochten praten en ook bijna nooit bezoek ontvingen, ook geen familieleden. Bij binnenkomst in een donker kamertje klopte je op een getralied venster. Na korte tijd hoorde je enig gestommel en vroeg een onzichtbare zuster/portier door een luikje in dat venster op heel zachte toon wat je kwam doen. “Hebt u misschien een scapulier of prentje voor mij, zuster?” Opnieuw gestommel en ja hoor, door een opening in datzelfde luikje kreeg ik mijn ‘zilveren’ medaille aangereikt.

Hierna liep ik vlug door naar de voor die tijd hypermoderne Vroom & Dreesmann (V & D) bij het stadhuis. Onze huidige koningin heeft als prinses Beatrix het warenhuis rond 1960 onder veel mediabelangstelling geopend. De eerste zaak in Heerlen die roltrappen plus de nodige liften (mét bediening) had. Een soort bewaker in een – ook toen al – mooi uniform, maar nog zonder de hedendaagse ‘oortje’, zag er op toe dat de schoolgaande jeugd er geen speelplaats van maakte.

Niet zoveel jaren later troffen wij hier, als pubers, de meisjes van onder andere het Claracollege. Met het verderop aan de Akerstraat gelegen protestantse Grotiuscollege in het algemeen en de meisjes ervan in het bijzonder hadden wij, als rechtgeaarde katholieke Bernardijnen, in die dagen niet zoveel.

Tegen die toenmalige V & D kan trouwens geen tegenwoordige hangplek op: alle seizoenen een heerlijke temperatuur, altijd muziek op de achtergrond, een gezellige Espressobar onder hetzelfde dak en – last but not least – een tegelijk op- en neergaande trap met een ideale afstand tussen de vaak onzekere sexen. Aan dit laatste vertier werd soms een voortijdig einde gemaakt door de plotselinge verschijning van een of andere pater Franciscaan. Je kon er donder op zeggen dat jouw ouders binnen de kortste tijd wisten, dat jij ‘boodschappen was wezen doen’ bij V & D…… In die tijd beslist geen aanbeveling voor je latere C.V.