“Álle boten binnenkomen!”

In de jaren ’50 en ’60 deed mijn moeder bijna alle boodschappen vlakbij huis aan de Kerkraderweg. In mijn herinnering zag je in die tijd nooit vaders bij een kruidenier, bakker of slager.Voor heel speciale gelegenheden, zoals bij een communiefeest of met Kerst, ging zij met de bus naar ‘de stad’, waar bijvoorbeeld een Albert Heijn en Wouters-Sanders net iets feestelijkere waar verkochten.

Aan die Kerkraderweg zaten bijna naast elkaar twee bakkers, Lemaire en Pelt, de kruidenier Huub Visschers, het timmerbedrijf annex de begrafenisonderneming van vader en zoon Boon, de niet te overtreffen friture van de familie Merkelbach en de tabakswinkel van mijnheer en mevrouw Boumen. (Ik zie nog de reclames voor me van Golden Fiction, Lexington, Chief Whip, Lucky Strike, North State en – last but not least – Miss Blanche. Toen ik zelf eenmaal ging roken, kon ik mij alleen maar het heel goedkope merk Runners veroorloven.) De famile Boumen dreef later ook nog een heerlijke snoepwinkel van Jamin erbij. Mijnheer Boumen verleende bovendien nog goede diensten als collectant in de O.L.V.-kerk en, vooral bij grote drukte zoals met Carnaval, als suppoost in de Heerlense Stadsschouwburg.

In plaats van mijn moeder ging ik soms naar Huub Visschers met een soort huishoudboekje, waarin de boodschappen van die dag stonden. Nadat hij deze bijeen had gezocht, noteerde hij de prijzen achter de boodschappen, telde alles op en hielp mij met het inpakken. Eenmaal per week werd het totaalbedrag contant betaald.

Bepaalde artikelen uit die tijd kan ik mij nog zo voor de geest halen. Zo had je schoonmaakmiddelen met namen als Persil, VIM, Castella, Sunlight en Lodaline. Dit laatste was een afwasmiddel dat in een doorzichtige fles zat. In zo’n fles zat een plastic onderdeeltje voor een in elkaar te zetten minibootje. En wij als kinderen maar sparen door vooral véél af te wassen…

Andere boten
Als kinderen van beambten mochten wij jarenlang mee op een busreisje dat vanuit de Staatsmijnen werd georganiseerd. Zo weet ik nog goed dat wij eens naar het park ‘het Schuttershüske’ in Brunssum gingen. Boven de grote Hitjesvijver hingen twee lange kabelbanen met een soort zeppelins, die elektrisch heen en weer werden voortbewogen. Vanuit zo’n gondel had je een mooi uitzicht over o.a. het park en de vijver. In de vijver zelf kon je voor weinig geld gedurende een bepaalde tijd roeien. Na afloop ervan werd vanaf de wal loeihard door een luidspreker geroepen: “Álle boten binnenkomen!” Na  tien minuten hoorde je soms nog: “Boot 7 en 9 (z-é-v-e-n   en  n é g e n) óók binnenkomen!!!” Jaren later schalden deze indringende zinnen op de gekste momenten nog door onze huiskamer.

Naast ‘het Schuttershüske’ en Steinerbos vormde de stad Maastricht een ander reisdoel. Over de Maas maakten we tot de Belgische grens een mooie tocht met een grote boot van rederij Stiphout (toen ook al). Op de hierbij gevoegde foto zit ik (links) met mijn tweelingbroer Peet tussen Marjan en Eddy Schoenmakers. Jos Habets, met pet en draagtas, is er zo te zien met zijn gedachten niet meer helemaal bij.