Opgroeien in het walhalla: de Weggebekker

Ik was rond 1960, drie jaar oud en begon me bewust te worden van de wereld om me heen. Ik woonde toen met mijn ouders op de van Galenstraat, net nieuw gebouwd, in de flat op 3 hoog. Nieuw Einde, de vasco woningen waren net afgebouwd en met mijn vader beklommen we de torenflats op Vrieheide, er was nog geen reling aangebracht…

Het was het begin van een roerige periode. Als kind was ik altijd wel buiten te vinden met mijn vriendjes. Aan de Westkant van het flat waren landerijen, de Noordkant was een berg met een woonwagenkamp, de resten van een bruinkoolgroeve (in gebruik als slikvijver, slamput) en aan de Oostkant waren zilverzandgroeves en ook een slamput. Noordelijk hiervan, tegen de Langeberg aan, lag een bosje waar we bomen beklommen en we hadden er een “fietsparcour”. Natuurlijk, we hadden geen gameboys, spelcomputers en tv, maar vervelen was iets wat we niet kenden. De eerste klas (1963) begon ik op de Ireneschool, een schooltje met drie lokalen (2 klassen per lokaal) en op zaterdagmorgen was er ook nog les.

Na een maand of drie ging ik naar de Nutsschool in Treebeek, ik werd met een bus opgehaald en gebracht aan de Einderstraat, waar toendertijd nog vele boerderijen stonden die inmiddels gesloopt zijn. De wijk zelf bestond uit de van Galenstraat, Evertsenstraat, Trompstraat, Ruyterstraat en Einderstraat. Die kwamen allemaal uit op de Oude Brunssummerweg, en daar lag ook de Végé, in het begin een toonbankwinkel dat naderhand een supermark(tje) zou worden onder de bezielende leiding van de fam Timmermans. Velen die in de Weggebekker woonden, waren aan het werk op de “koel”, staatsmijn Emma of de Hendrik. Mijn vader werkte toen bij Bouwmans, een zagerij in Treebeek waar “stielen” gezaagd werden (stutten voor ondergrondse peilers te ondersteunen). Enkele keren per week kwam er ook de melkboer, de bakker (Hagedoren), de groenteboer (Karssing) en een rijdende winkel (van Ee) door de wijk.

Vakantie
Het was een kinderrijke buurt en in de zomer waren we vaak te vinden op de Zeekoelen of de Hitjesvijver, twee zwembaden waar we met een kluitje heenliepen. Op de hoek van het “oude” Nieuw Einde was een clubhuis, ik weet de naam niet meer, maar er was een jongensclub waar we konden figuurzagen, buksschieten en knutselen. Daartegenover was er naast de nieuwe sporthal de Varenbeuk een speeltuintje met een altijd aanwezige oppasopa en in de vakanties natuurlijk kindervakantiewerk. Dat had niets te maken met werken hoor : het was een zesweeks programma met knutselen, spellen, uitstapjes naar de Brunssummerheide, het Aambos, Schutterspark, Steinerbos … geweldig !!!!

Inmiddels is er heel veel veranderd. Heel Heerlen Noord is op de schop gegaan. Groeves zijn gesloten (nu Heidserpark en het park tussen de Weggebekker en Treebeek), boerderijen zijn verdwenen aan de Einderstraat, het woonwagenkamp is verhuisd (toen naar in de Cramer), het “oude”Nieuw Einde heeft plaatsgemaakt voor nieuwe woningbouw, oude scholen zijn gesloopt …

Van de oorspronkelijke landbouw, zandwinning en bruinkoolwinning is niets meer over. De mijnen zijn allang gesloten en iedereen heeft zich moten invoegen in nieuwe tijden én nieuwe kansen. Het grote verschil is dat er toen een véél hechtere band was tussen de bewoners. Aan de hand van kaarten, foto’s en verhalen heb ik op mijn eigen website (zie http://www.baswaanders.com) een beeld proberen te schetsen over het gebied ten noorden van de Unolaan : Weggebekker, Nieuw Einde, Schrieversheide, Versilienbosch, de Stack, Vrieheide tot aan de Kampstraat.

Van de venters, plaggenhutten, versnipperde agrarische landerijen, zand-, kolen en bruinkoolwinning is eigenlijk nagenoeg niets meer over. Alles omgetoverd in woonwijken en aangelegd groen. Times changes. Vooral hier !