In de tijd dat het nog normaal was dat een voetbalteam bestond uit postbodes, mijnwerkers en zelfstandige ondernemers moest menig voetballer zicht haasten om vanuit zijn werk op tijd het voetbalterrein te halen. Bepakt met sporttas met daarin de voetbalschoenen, sokken, het tenue en schone kleren ging men vaak in een sprintje op de fiets richting de lichtmasten van het nabijgelegen voetbalveld. Om daar te trainen en in de weekenden “voor het echt” te spelen. Tot 1954 was dit het wekelijkse beeld in vele plaatsen in Nederland.
In Geleen kwam hier echter op 26 juli 1954 een einde aan. Die maandagavond vond namelijk de eerst betaald-voetbaltraining plaats. De spelers van het pas opgerichte Fortuna ’54 waren de eerste die een betaling tegemoet zagen voor hetgeen ze presteerde op het groene veld. Oprichter van Fortuna ’54 was de Heerlense zakenman Egidius Joosten. Omdat er geen complex in Heerlen voorhanden was en de gemeente Geleen direct wilde meewerken werd het Mauritsstadion de thuishaven voor Fortuna ’54. Latere plannen om ook voor Heerlen een profclub op te richten zijn nooit volledig uitgesproken en uitgevoerd.
Geboren (13 november 1921) in Heerlen was Joosten hiermee de grondlegger van het betaald voetbal in Nederland. Tijdens de watersnoodwedstijd tussen Nederland en Frankrijk (12 maart 1953) kwam Joosten voor het eerst in aanraking met voetbal. Na de wedstrijd – die tot ieders verbazing werd gewonnen met 2-1 – werd de roep naar betaald voetbal in Nederland steeds groter. Tot dan toe was Nederland een van de weinige landen in West-Europa waar het betaald voetbal nog niet was doorgevoerd. Het succes van deze watersnoodwedstrijd was voor Joosten reden om hiernaar te handelen, het oprichten van N.B.V.B. (Nederlandse Beroepsvoetbal Bond).
De bomen groeide tot aan de hemel
Naast de functie van voorzitter van de N.B.V.B. (later samengevoegd met de K.N.V.B.) nam Egidius Joosten na de oorlog samen met zijn broers Jo en Jacques ook het Geleense aannemersbedrijf van zijn vader over. In de naoorlogse tijd draaide de betonmolens op volle toeren door een grote vraag naar woningen. In de oostelijke mijnstreek wilde hij op grote schaal goedkope huurwoningen bouwen. In 1958 begon Joosten dan ook zijn eigen firma Vascomij N.V.
Stadsbestuurders van Heerlen hadden wel oren naar de plannen van Joosten. Er werden miljoenendeals gesloten met de gemeente. En de garantieleningen werden keer op keer probleemloos toegekend. Met een succesvolle bouwfirma en eveneens succesvolle voetbalclub groeide de bomen tot aan de hemel. In Heerlen verschenen overal waar je keek nieuwe woonwijken, torenflats en winkelcentra. En ook Fortuna ’54 had succes.
Succes in het Mauritsstadion
Hoewel er geen kampioenschap werd binnen gehaald – er werden wel 2 bekers gewonnen (’57 en ’64)- speelde de “crème de la crème” van het Nederlandse topvoetbal op dat moment in het Mauritsstadion. Spelers als Willy Dullens, Bram Appel, Frans de Munck en Faas Wilkes speelde voor de club. De tweede, derde en vierde plek in die jaren waren het hoogst haalbaar. Vanwege de hoge salariskosten, waren extra wedstrijden noodzakelijk om financieel het hoofd boven water te houden. Echter het spelen van de vele extra wedstrijden had zijn neerslag op de competitiewedstrijden. Op het hoogtepunt van de club, trokken wedstrijden 20.000 toeschouwers en was het stadion bijna altijd uitverkocht.
Financiële moeilijkheden
In 1962 raakte de Vacomij in financiële moeilijkheden. Hoewel het Heerlense gemeentebestuur met nog meer miljoenen het bouwimperium probeerde te redden, was het echter te laat. Uiteindelijk berekende de accountants de schuld op zo’n 68 miljoen gulden. Op 7 november 1966 zou uiteindelijk de uitspraak volgen die van invloed was op het leven van honderden werknemers. Met Belangstelling werd bij het stadhuis van Heerlen geluisterd naar het verloop van de zitting van de Gemeenteraad.
De neergang van de firma had ook grote invloed op de voetbalclub. De vette jaren waren voorbij en in 1968 werd de fusie tussen Fortuna en buurtgenoot Sittardia een feit (Fortuna SC, later Fortuna Sittard). Na het faillissement begon Joosten opnieuw in België, dit werd echter een teleurstelling. Na latere omzwervingen door Zwitserland, België en Spanje keerde Joosten en zijn vrouw in 1993 terug in Nederland. In oktober van dat jaar overleed Joosten.
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Wat leuk om nog eens over Dhr. Joosten te lezen, hij was in Geleen jarenlang onze overbuurman. Ik kan mij hem nog herinneren, het was een goedlachse vriendelijke man. Jammer dat hij zo’n pech later heeft ondervonden.