Ik werkte begin jaren ’70 op het ABP te Heerlen. Het pensioenfonds was net overgeplaatst vanuit Den Haag naar Heerlen. Aan een lange periode van wonen buiten Heerlen was een einde gekomen.
Eerst bijna zeven jaren overal elders in Nederland gewoond in verband met mijn militaire diensttijd en daarna anderhalf jaar in Den Haag. Het vieren van het kerstfeest schoot er vaak bij in, althans voor wat betreft de gezelligheid in de huiselijke kring.Op weg naar mijn werk fietste ik dagelijks door de Hamerstraat. Ik kwam dan langs het bedrijf van Mijnheer Van Loo, één van de nog weinige kolenhandelaren in Heerlen. Veel huishoudens zijn dan al overgeschakeld op ander energiebronnen. In de loods van Van Loo waren nog de sporen te zien van zijn oorspronkelijke handel. Toen verkoopt hij voornamelijk stookolie, maar ook hieraan is steeds minder behoefte.
Om toch nog bezig te zijn had hij een handel in bloemen en planten opgezet. Als ik ná mijn werk naar huis fiets wipte ik wel eens even binnen om wat plantjes te kopen. Ik maakte een praatje met Van Loo, meestal over ” die goede oude tijd “.
Hij was een gezellige prater. Zijn gegroefde gezicht met de waterige oogjes en de nogal groot uitgevallen neus die tijdens het spreken veelvuldig luidruchtig wordt opgehaald trokken altijd mijn aandacht. Hij deed me denken aan mijn opa, de petroleumhandelaar die ook veel Heerlenaren van warmte voorzag.
Het ritueel van korte bezoekjes herhaalde zich regelmatig. Na enige tijd noemde hij me steevast ” jungsjke”. Soms stond hij bij het hek te roken, als hij me zag aankomen riep hij: ” Jungsjke, koom ‘ns binne kieke, ich han pas sjun plantjes binne gekriege “. Dan liep ik achter hem aan naar de loods, keek wat rond en kocht wat plantjes. Ik vroeg nooit wat ze kostten want hij noemde zelf de prijs maar gaf me meteen een flinke korting.
Op een dag in de herfst stond ik weer wat met hem te babbelen . Dan zei hij opeens: ” Jungsjke, ich krieg binnekôt sjoên krisbeum, es ’t zoe wiet is kumste mer ‘ns kieke, dan zeukste dich mer inne sjoêne oet “. Die afspraak werd gemaakt.
Dan, het is de dag ná Sinterklaas, kwam onze zoon Roger met een idee: “Mamma is werken, zullen wij alvast de kerstboom opzetten? Als mam thuiskomt hebben wij al alles klaar”. Prima idee vond ook ik, echter… we hadden nog geen kerstboom.
Buiten was het behoorlijk koud, er lag wat sneeuw en in die tijd hadden we nog geen auto.
Roger zei: “Dan gaan we toch met de fiets, geen enkel probleem”. Toen bedacht ik dat we de weg terug van de Hamerstraat naar de Molenberg te voet zouden moesten doen, kerstboom en Roger op de fiets en duwen maar! Toch maar gedaan, ondanks lichte tegenzin van mijn kant. Van Loo stond in de loods, dikke jas aan en de handen in handschoenen zonder vingers. Na enig op en neer lopen langs de rij met kerstbomen zei hij: “Kiek ’s doa, jungsjke, doa sjteet inne sjoene wa, en neet duur vuur zoeëne joekel wa “. Inderdaad mooi exemplaar.
Ik betaalde acht gulden, dan zat er wel al een houten kruis onder. Elders lagen de prijzen zo rond de 15 gulden.
De boom ging op de fiets en duwen maar. Thuis aangekomen werd hij mooi versierd. Kerststalletje erbij en klaar was kees. De boom kreeg veel bewondering van ieder die hem zag.
Het is de laatste boom die van Loo mij had verkocht… Enige tijd hierna kwam hij te overlijden.
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Beste Ton Otten,
Het verhaal wat je geschreven hebt gaat over mijn oom Frans, de oudste broer van mijn moeder. Ik heb het met veel plezier gelezen en zal onze familie er op attenderen. Wij, neven en nichten van Loo, zijn een hechte familie die elkaar zien op familiedagen en nichtjesdagen. We hebben een zeer uitgebreid familie archief waarin dit verhaal absoluut een plaatsje gaat krijgen. Ik heb trouwens nog een foto van oom Frans bij zijn plantjes. Ik zal de foto doorsturen naar de redactie en vragen of ze deze nog bij jouw verhaal kunnen plaatsen.
Beste Ton,
Tonny schreef het al: het verhaal gaat over onze oom Frans: brandstoffenhandelaar en later bloemist in de Oude Lindestraat. Oom Frans is heel oud geworden. Hij stierf op 11 juli 2000 in de leeftijd van 93 jaar en hij heeft tot ver in de 80 nog plantjes en kerstbomen verkocht. Veel echte Heerlenaren hebben hem gekend. In café Pelt vertelde hij nog op zeer gevorderde leeftijd zijn (soms een beetje sterke) verhalen.
Bedankt voor je verhaal.
Hallo lieve familieleden van meneer Van Loo,
Leuk om te zien dat jullie mijn verhaaltje waarderen. Ik vond het alleen jammer dat er geen foto’s waren van het woonhuis van oom Frans en de loods. Wellicht dat er iemand van de familie wel nog zo’n kiekje heeft . Het is denk ik wel leuk om dat bij het artikel te plaatsen.
Dank je wel Tonny voor de tip, leuk om te lezen hoe ome Frans met zijn klanten omging.
Mijnheer van Loo, ik zie hem zó voor me. Ik heb tot 1973 in de Hamerstraat gewoond, dus als ik door de Oude Lindestraat liep of fietste, kwam ik er altijd voorbij. Mijn moeder is jarenlang lid geweest van de verwelkomingsgroep van de Pancratiusparochie. Zij gingen op bezoek bij nieuwe parochianen. Dan gaven ze informatie over de parochie en ze brachten altijd een plantje mee. En al die plantjes werden gekocht bij meneer van Loo. En elke keer weer kwam mijn moeder thuis met leuke verhalen.
Mijn oom Frans van Loo waar ik vaak kwam om planten te kopen!Ik ging altijd met mijn vrouw Alice en voordat wij ook maar iets bekeken hadden al prachtige verhalen gehoord van hem.Hij gaf als je bepaalde plantjes moest hebben ons de hele bak mee.Hij had werkelijk alles.Wij moesten in Welten waar wij toen een huis hadden gekocht veel hebben en toen zei hij:Jong haste nog hulp nuedig dan shik ich dich der Eugene langs um te helpen.Die kwam mee en zei dan hoe je ze het beste kon planten.Oom Frans had iets speciaals met ons!Wij vonden hem een fijne man maar over bepaalde mensen had hij een behoorlijke hekel!Wie zal ik nooit zeggen!Wij zijn er vaak geweest en altijd uren.Loods stond bomvol en dan zag hij weer een prachtige stenen bak en die deed er voor niks bij ofschoon wij dat niet wilden.Maar hij wilde dat!Leuk dat hij op Heerlen vertelt staat! Ook wil ik het filmpje op Facebook bij Heerlen Vertelt van Frans Reintjes bedanken!TerWorm waar je heel oude beelden ziet met speciale truc.Ik kreeg er kippevel van wat een tijd daar om nooit te vergeten nu alles weg:TRIEST! Groeten Alice en Rudie.
Ik hoor hem nog praten met die goedmoedige stem van hem.
Ik was een jongetje van 10 en ging vaker plantjes bij hem halen, alleen of samen met mijn moeder. Als ik op de fiets kwam dan stond die wel eens in de loods en het is wel eens voorgekomen dat meneer van Loo mijn band heeft geplakt….
ik werkte in de jaren 90 bij de fam. leufkens die woonden tegenover Frans van Loo in de oude Llindestraat , mocht toen altijd mijn autootje, mini cooper, op zijn oprit tussen de plantjes zetten, hij veegde in de winter zelfs de sneeuw eraf, als ik weer kwam,,,hihiihhi lieve man en altijd klaar voor een babbel…..