“Iedere keer als ik van het centrum naar huis fiets, ruik ik de Caumerbeek. Blij besef ik dat ik bijna thuis ben. Ik verwonder me nog elke dag dat wij hier mogen wonen.”
Op de hoek van de Corisbergweg en de Bovenste Caumer ligt vakwerkhoeve de Horicherhof. Samen met hoeve de Droepnaas schetst het huis een idyllisch plaatje. Rust en stilte voeren er de boventoon en voor even waan je je ver weg van de hectische stad.
De boerderij in een bronnengebied
Dat de Horicherhof(genoemd naar de veertiende-eeuwse familie Van Horrich) naast authentiek ook een van de oudste vakwerkhoeves van Heerlen is, blijkt uit dat er in de vijftiende eeuw al mensen woonden. “Als je op de binnenplaats staat, zie je dat de bovenverdieping een stukje uitsteekt. Toen was zo’n kleine overkraging belastingvrij”, vertelt bewoner van de hoeve Harry van Leeuwen (71). “Omdat de boerderij in een bronnengebied ligt, kwamen veel mensen hier naar toe. Het water dat onder de grond liep, zorgde regelmatig voor verzakkingen”, weet Marlou van Leeuwen (67).
Nadat de hoeve in de twintigste eeuw ernstig in verval raakte, kocht Woningstichting Heerlerbaan in 1983 het vakwerkhuis voor een symbolisch bedrag. De restauratie vond plaats in 1985 met als eis dat er appartementen werden gecreëerd op de plek waar de stallen stonden. Een jaar later werd de Horicherhof, uitgebreid met een aantal woningen, opgeleverd. “De mensen die toen in de hoeve kwamen wonen, hebben bijna alle historische elementen weggewerkt”, onthult Marlou kijkend naar de wit geverfde balken in de keuken.
Na het vertrek van dit gezin kwam de hoeve weer vrij voor de verhuur en de animo was groot, “Er waren maar liefs zesentachtig kandidaten. Het werd aan ons toegewezen op zestien september 1998, onze trouwdag. Inmiddels zijn we drieënveertig jaar getrouwd”, schiet Marlou te binnen.
Dat de Horicherhof een rijke geschiedenis kent, komt onder meer doordat de Caumerbeek ontspringt in de kelder van de hoeve. Rond 1950 kwamen mensen hier nog steeds water halen. “Helaas is de kruipruimte later volgestort met zand en de bron dicht gemaakt met een cementprop. De reden hiervan is waarschijnlijk dat men bang was voor vochtproblemen”, legt Marlou uit. Tot nu toe zijn zowel de gemeente als de woningbouwvereniging niet overgegaan tot het leeghalen van de kelder. “Dat is jammer, mensen zouden anders de waterbron van dichtbij kunnen bekijken”, glimlacht Harry.
In gesprek met Harry en Marlou is één ding overduidelijk, ze zijn met hart en ziel verknocht aan de Horicherhof. Dat ze nooit meer weg willen, weten ze zeker. Lopend door het huis valt op dat het vooral uniek is in zijn eenvoud en authenticiteit “ We zitten en leven het liefst in de woonkeuken. Omdat we aan de bosrand wonen, zijn er in onze tuin onder meer egels, mussen en eekhoorntjes te spotten”, glundert Harry. “Wat ik heel mooi vind, is het kraken van de houten balken op zolder als het waait in de winter”, dagdroomt Marlou.
De Horicherhof blijkt een monument met een ziel. Zijn authentieke uitstraling en schilderachtige omgeving nemen je even mee, weg van de dagelijkse beslommeringen.
Van één ding droomt Marlou en dat is driehonderd jaar terug in de tijd gaan. Hoe zou het leven op de Horicherhof en in de idyllische omgeving er dan uitzien?
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Wat een mooie sfeerschets over een al even bijzonder monument! Niet geheel toevallig ken ik de bewoners Harry en Marlou, die in dit artikel aan het woord komen. Fijn dat zij hun liefde voor en betrokkenheid tot de Horricherhof willen delen.
Ik woonde 26 jaar direkt tegenover de Horicherhof en wist niet dat de bron voor de Caumerbeek in de kelder was. Zo zie je alweer wat een mens weet van zijn direkte omgeving.
Er was ook een grote schuur achterdoor waar ik mijn auto parkeerde in het begin van de jaren 60.
Ik vond het ook altijd heel mooi om te wonen,vroeger hadden wij de ‘bende’ om als kinderen te gaan spelen. Nu is dat allemaal opgeknapt maar toen was het nog wild. Toch weer anders dan nu.
Bij hoeve de droepnaas gingen wij altijd om kersen,peren en pruimen bij de familie Bruls.
Wat een fantastische tijd , zal ik nooit vergeten.
Henk Görtzen
Waterloo,Ontario
Inderdaad een prachtig historische boerderij en ook er naast staat een geweldig mooie hoeve. Sieraden voor Heerlen. Regelmatig maak ik een wandeling van de Bovenste Caumer naar de Beneden Caumer een mooie wandeling vanuit de Bethlehemstraat waar ik woon. Dan loop ik er langs. Van die wandeling heb ik, als amateur, een filmpje gemaakt, zie de link.
ik ken de horicherhof goed ben er geboren de laatste bewoner was mijn grootmoeder en ging veel spelen in de bende was prachtig daat te wonen en op te groeien
Was jouw grootmoeder mischien Mevr. van Neer of was dat een latere tijd.
Henk Gortzen (vlodrop).
Hallo Henk,
Mijn overgrootmoeder was mevrouw van neer. En ik denk dat de Jan die dit geschreven is inderdaad mijn oom is. Heb je de familie gekend? Ik ben bezig net stamboomonderzoek dus voor mij is elke informatie welkom!
Ik ben opgegroeid net tegenover de Horricherhof maar ik kende de familie Neer helemaal niet. Ik ben al van 1966 weg uit Nederland en ik kan dus niet veel vertellen over de familie. Mevrouw Neer heeft nooit eens met mij of andere mensen in de buurt gesproken,eigentlijk erg jammer maar zo was het nu eenmaal.
Ik parkeerde mijn auto achterdoor in een schuur maar die was van melkboer Lensen maar ik moest altijd door de van Neers doorgang rijden. Ik weet niet eens hoeveel kinderen er waren,ik geloof 2 jongens en een meisje maar ik ben er niet zeker over.
Jammer dat ik niet meer weet.
dank je wel Hank voor je informatie… ook al is het niet zoveel maar ik vind het wel fijn dat je de moeite genomen heb. Ik zal een aparte oproep plaatsen…
Groetjes sheila
ja was oma van neer
Mijn moeder leerde dit op de lagere school!
Wat een aardig verhaal dat wat herinneringen bij mij oproept. Ik woonde in de Pastoor Erensstraat en speelde vaak in de “wei” waar het paard van kolenboer Bosma stond én natuurlijk in de “bende”. In de Horichehof woonde toen Neer. Nooit vergeet ik als er slacht was en het dier aan een ladder tegen de muur hing. Aan de andere kant van de binnenhof woonde toen onze melkboer Lensen.
In 1968 ben ik weggegaan van de Heerlerbaan, maar ik kom er nog wel omdat mijn moeder er nog woont.
Hallo Harry
Mijn overgrootmoeder was mevrouw van Neer! Ivm stamboomonderzoek ben ik heel nieuwsgierig naar verhalen en foto’s… Dus al jij iets weet hoor ik er heel graag over! Gr sheila
Dag Harry,
Ik ben bezig met stamboomonderzoek naar de familie Junggeburt, daarbij kwam ik dit verhaal tegen. Ben jij de zoon van tante En en oom Sjef en heb je nog een oudere broer?
Zou contact met me willen opnemen.
De zoon van Oom Hein en tante Miets uit Nieuwenhagen. Later Heerlen.
Groeten Bert Junggburt