Lange tijd woonde ik in Drachten, Friesland. Daar woon ik ondertussen niet meer, al jaren is mijn thuisland Oostenrijk. Maar waarom dan toch dit verhaal over Heerlen en Limburg? Laat ik even beginnen bij het begin.
Ik kom uit een gezin van vier kinderen: Annie, Pieter, Wietse en Sietse. Daar mijn vader niet naar Nieuw Guinea wou (hij zei altijd letterlijk: ‘ik schiet niet op mensen die ik niet ken’), moest hij mijnwerker worden: Staatsmijn Emma (destijds gemeente Heerlen). Dat heeft hij ongeveer 25 jaar volgehouden en toen zijn we verhuisd naar Drachten, Friesland. Omdat we allemaal mee moesten (ik was 19 jaar) ging ook de verkering stuk met Anje Moes (uit Hoensbroek). Dat heeft mij wel pijn gedaan. Anje werd later verpleegster in Heerlen.
We hebben overigens op veel plaatsen gewoond. Eerst woonden we naast de Emma, toen de Julianastraat 54 (naast Kremers, VIVO) en daarna de Kasteellaan in Mariarade, de Heksenberg in Heerlen, de Tulpstraat in Vaesrade en tenslotte dan in Drachten, Friesland.
Pieter Herder zat in Treebeek op school, de Koningin Julianaschool | Bron: Rijckheyt
Herinneringen aan Heerlen
Ik werkte voor een zakcentje bij Auke van der Zwaag, de groenteboer in Hoensbroek. Daarna ook bij Spronk, net als mijn broers en mijn zwager Hans. Spronk had geloof ik wel twaalf wagens. Een mooie tijd hoor. Ik leefde bourgondisch. Echter, elke dag zuurkool wordt vervelend en na 25 jaar via Gran Canaria in Oostenrijk terecht gekomen. Ook dat is bourgondisch: ik ben terug bij goede wijn en goed eten.
Terug in Limburg
Ondertussen ben ik 67 jaar oud en woon alweer 27 jaar in Oostenrijk (Krems) aan de Donau. Wat ik jammer vind is dat ik na zoveel jaren van veel veranderingen, nooit eens een vriend tref met wie ik een biertje kan drinken en verhalen uit de oude, vergane gloriedagen kan ophalen. Toch gebeurde er recent iets bijzonders. Op mijn reis door de regio hier, trof ik Lou Rietra (bakker en kunstenaar). Ik had hem bjina 50 jaar niet gezien. Ik vierde destijds nog carnaval met hem en na mijn opleiding bij DSM (diploma operator) hebben we dit nog in zijn bar La Comparsa gevierd.
Ik zei: ‘Hallo Lou’. Hij antwoordde met: ‘Wie ben jij? Met je Oostenrijkse nummerplaat?’ Dat vond ik mooi. ‘Jij bent Lou en ik ben Pieter’, antwoordde ik hem. Het was voor hem volstrekt onbegrijpelijk dat ik hem nog herkende van vroeger. Maar ik wist het nog.
Natuurlijk is de redactie van Heerlen Vertelt benieuwd of andere (oud) Heerlenaren Pieter, zijn familie of verhalen nog herkennen. Een berichtje hieronder wordt zeer gewaardeerd vanuit Oostenrijk!
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Wie kan mij aan foto’s helpen van de julianaschool in heerlenheide omstreeks 1960 en misschien nog klassefoto s van rond die tijd
Pieter was onze buurman in Hoensbroek. Wij onderhielden regelmatig contact, ook na diverse verhuizingen. De laatse dateren van ongeveer 2015.
Pieter liet weten dat hij in het ziekenhuis lag en het niet goed ging. Daarna heb ik niets meer gehoord. Ik weet niet eens of hij nog leeft! Weet iemand anders iets? Graag bericht.
Dorien Blankers, Weert.