In 1961 moesten duizenden dienstplichtigen halsoverkop naar Duitsland. De spanningen tijdens de Koude Oorlog namen toe en de NAVO nam zijn stellingen in. Nederland was ook – voor het eerst – opgeroepen om zijn stelling te bewaken. Een van de (ondertussen oud-) commando’s was Heerlenaar Willem Kiers, ingedeeld bij de brigade die luisterde naar de naam 121 Lichte Brigade (LtBrig), actief tussen 1961-1963. Willem weet het nog goed en deelt op HeerlenVertelt zijn verhaal.
‘Ja, het is nu al bijna 62 jaar geleden dat wij “Volk en Vaderland” moesten gaan verdedigen’, blikt hij terug. ‘Samen met andere NAVO-landen moesten wij meehelpen het Warschaupact een halt toe te roepen.’ Het Warschaupact was een militair bondgenootschap van communistische landen, dat tussen 1955 en 1991 heeft bestaan. Het werd op voorstel van Sovjetpartijleider Chroesjtsjov opgericht als tegenhanger van de NAVO. Willem en zijn mede-commando’s vervulden als gevolg van deze ‘Berlijn-crisis’ de militaire dienst op de Britse legerbasis Camp Hohne (in Duitsland).
Commando’s uit Parkstad
‘Er zaten veel Zuid-Limburgers bij deze commandogroep’, weet Willem. ‘Diverse mensen hier uit de Mijnstreek. Ik herinner me René Schupp uit Heerlen. Bil Bosten en ik kwamen uit de buurt van Brunssum. Vrolings en Kulowany zijn twee andere namen die ik me nog herinner en ook in mijn commando-opleiding van 60-6 zaten. Ik kan er zò nog twintig opnoemen.’
Praten over de Rode Beek in Hohne
Willem vertelt dat er op de legerbasis geregeld over ‘thuis’ werd gepraat door de commando’s. Dat schept een band. ‘De Brunssummerheide en de Rode Beek kwamen vaak ter sprake.’ Dat was bepaald geen toeval. ‘Veel soldaten die in Limburg op moesten komen draven, hadden hun eerste oefeningen op de Brunssummerheide gehad,’ weet Willem. ‘Verschillenden van hen raakten overigens ernstig gewond bij een ongeluk.’
Ongeluk
In juni 1962 moest de brigade weer voor twee maanden naar Duitsland en er was besloten om het grootste gedeelte van de weg daarnaartoe, lopend af te leggen. Dat was wel zo’n 200 kilometer. Toen het laatste traject na een overnachting was gestart en het gezelschap in colonne achter elkaar aan de linkerkant van de weg liep (met ook lantaarndragers voor de veiligheid), werden zij plotsklaps van achteren door een dronken automobilist aangereden. Het tragische gevolg: drie doden en vele zwaar en licht gewonden.
Oude stijl
‘De dienstplichtige lichtingen uit Parkstad en al hun companen van elders, waren overigens de laatste die nog de oude stijl opleidingen kregen, zo weet Willem Kiers. ‘Alles werd enkele jaren later verbeterd. Betere kleding, wapens en militaire verdediging. De diensttijd was toen 18 maanden en werd twee maanden verlengd vanwege “De muur” en de dreiging vanuit het oosten.’ Wat Willem maar moeilijk te verkroppen vindt, is dat zij allen niet als veteraan worden ingeschreven, ondanks de grote dreiging die er toen was: ‘Ook op nucleair gebied was het kantje boord…’ Met een kleine groep maakte hij later zijn beklag, maar het werd niet geaccepteerd.
Weer even samen
Op 15 oktober 2021 kwam een select gezelschap van de brigade weer even samen bij het onthullen van een plaquette bij de Bernardkazerne in Amesfoort. Dat gebeurde naast een tank die destijds gebruikt werd. ‘Voor velen was dit toch wel weer een openbaring om te horen hoe ernstig die tijd eigenlijk was,’ zegt Willem.
Hij besluit door te zeggen dat er ‘vele oudjes herinneringen aan deze tijd hebben’. Was jij er een van? Of herinner jij je iets uit die tijd? Laat het hieronder weten!
Foto boven: Commando’s op weg naar Hohne
De aankomst van onder andere Willem in Hohne
Een select gezelschap van de brigade kwam in 2021 weer even samen bij het onthullen van een plaquette
Klik op linksstaande QR-code. Print de QR-code uit en hang deze op. Door te scannen met een telefoon komen bezoekers direct uit bij dit verhaal.
Ik was een van de commandos betrokken bij het ongeluk in het Noord Duitse Steimbke waarbij drie doden te betreuren waren. Ook waren er nog achttien gewonden waarvan enkelen nog een lange revalidatie voor de boeg hadden. De drie pelotons van de 104e commando compagnie liepen achter elkaar “single file” langs de kant van de weg toen een dronken Duitser, terugkomend van een schuttersfeest ,achter op de groep in reed. Gelukkig was ik zelf niet bij de gewonden en na het ongeluk werd de mars afgebroken en het laatste stuk in de Dafs afgelegd. Ik denk dat we er toen al 150 KM in marstempo op hadden zitten.
Wat betreft onze status als veteraan daar kan ik me niet druk over maken sinds ik gehoord heb dat intendance militairen die spullen in Afghanistan afleverden en met hetzelfde toestel retour Nederland vlogen wel geregistreerd staan als veteraan.
Voor de commando’s oude stijl was het succesvol afronden van het tentenkamp en het behalen van de groene baret het ultieme doel. Daarna werden de nieuwbakken commando’s ingelijfd in een van de drie parate compagnies of in de staf compagnie.
Voor de cursisten die tegenwoordig de groene baret halen (van de laatste groep van 45 man haalden er zes de eindstreep) begint de opleiding tot “operator”,zoals ze tegenwoordig genoemd worden, en pas daarna zijn ze klaar voor een eventuele inzet.
Deze”operators” mogen in het openbaar niet meer in uniform verschijnen en als dit toch gebeurt worden hun gezichten onherkenbaar gemaakt.
daarna zijn ze klaar voor inzet.
De inzetbare commando’s mogen in het openbaar geen uniform meer dragen ,bovendien wordt op foto’s hun gezicht onherkenbaar gemaakt, dit alles